Ο Γιάνης Βαρουφάκης στην ομιλία του στο κατάμεστο Βελλίδειο ξεκίνησε λέγοντας:

”Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο ενιαίο, πανευρωπαϊκό προοδευτικό πολιτικό κίνημα, το DiEM25, διάλεξε την Θεσσαλονίκη ως το λιμάνι που θα δέσει μετά το μεγάλο ταξίδι του που ξεκίνησε στο θέατρο Φόλκσμπουνε του Βερολίνου την 9^η Φεβρουαρίου του 2016.”

Και πραγματικά, η πόλη ”που γέννησε το εργατικό κίνημα της χώρας, η πόλη που έδωσε 12 νεκρούς την Πρωτομαγιά του 1936 για να βάλει φρένο στην επερχόμενη δικτατορία του Μεταξά – πόλη που ο Αβραάμ Μπεναρόγια και οι σύντροφοί του δίδαξαν πως χτίζεται ένα προοδευτικό, πολυπολιτιστικό, πολυγλωσσικό, ενιαίο κίνημα” , η Θεσσαλονίκη, δε μας απογοήτευσε.



Η Θεσσαλονίκη άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της στο DiEM25. Η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά με κόσμο που ήρθε να ακούσει το μήνυμα του DiEM25, να εκφραστεί, να συμμετέχει, να πυκνώσει τις τάξεις μας.

H εκδήλωση ξεκίνησε με το καταπληκτικό θεατρικό έργο του Γιώργου Μανιώτη σε ερμηνεία του Νίκου Μαγδαληνού με τίτλο “Το δέντρο”. Ένα έργο που μιλάει για όλους αυτούς που περισσέψανε και πετάχτηκαν από το σύγχρονο οικονομικό σύστημα, ένα έργο αιχμηρό που γέμισε με οργή τους θεατές για όλους αυτούς τους ισχυρούς που αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδια τους πολίτες.



Στο DiEM25 όμως μετατρέπουμε την οργή μας για την αδικία σε δημιουργική δύναμη. Αυτό ακριβώς έκαναν και οι ομιλίες των μελών μας που ακολούθησαν.

“Δεν ήμουν ούτε 8 χρονών όταν συμμετείχα στην πρώτη μου διαδήλωση εναντίον του πολέμου στη Σερβία … Είμαι εδώ για να μη στερήσω την ελπίδα στο οκτάχρονο παιδί που διαδήλωνε.”

Βασίλης

“Το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης στη διάρθρωση της Ε.Ε. υπάρχει γιατί ακόμα το ανεχόμαστε.”

Κωνσταντίνα

“Το DiEM25 πρέπει να επιμείνει και να συνεχίσει να επιχειρηματολογεί υπέρ μιας εφικτής και κοινωνικά βιώσιμης διεξόδου της χώρας μας από την ύφεση, την απαξίωση και την υποτίμηση.”

Βλάσης

Ανάμεσα στις ομιλίες των μελών από τη Θεσσαλονίκη παρεμβάλλονταν βιντεοσκοπημένα μηνύματα από όλη την Ευρώπη. Το DSC Βαρκελώνης, ο Σρέτσκο Χόρβατ, ο Μπράιαν Ίνο και όλοι οι σύντροφοι που έστειλαν μηνύματα χειροκροτήθηκαν από τους παρευρισκόμενους σαν να ήταν εκεί.



Ίσως η Ναόμι Κλάιν να συμπύκνωσε στη φράση της:
“Το Όχι δεν αρκεί”

τον προβληματισμό όλων των DiEMers της Ελλάδας που ακόμα εμπνέονται από την Ελληνική άνοιξη του 2015.

Η τελευταία ομιλία ήταν του Γιάνη Βαρουφάκη.

Σχολίασε την κυρίαρχη πολιτική της Ε.Ε. που αποδομεί την Ευρώπη

“Το δόγμα του Σόιμπλε, το δόγμα ότι η δημοκρατία, είναι ένα δικαίωμα, το οποίο το χάνεις όταν έχεις πτωχεύσει,  είναι ο λόγος για την αποδόμηση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.”

Τόνισε την ανάγκη συντονισμού πανευρωπαϊκά που ήταν και ο λόγος δημιουργίας του DiEM25

“Ο μόνος τρόπος για να πάρουμε τις χώρες μας πίσω, είναι να δουλέψουμε διεθνιστικά… να δημιουργήσουμε ένα τεράστιο πανευρωπαϊκό δημοκρατικό κίνημα.”



Αναφέρθηκε , στις άμεσες κινήσεις που μπορούν και πρέπει να γίνουν για να σταματήσει η ερημοποίηση της χώρας

“Δραστική μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών και του σταθερού κόστους της οικονομικής δραστηριότητας

και

Αναδιάρθρωση όλων των χρεών, ιδιωτικών και δημόσιων.”

και που θα υλοποιηθούν μέσα από την αδιαπραγμάτευτη εφαρμογή των έξι βασικών μεταρρυθμίσεων που περιγράφονται αναλυτικά στη Νέα Συμφωνία για την Ελλάδα που παρουσίασε την προηγούμενη μέρα σε συνέντευξη τύπου.

Μίλησε για την αποφασιστικότητα που πρέπει να συνοδεύει το πολιτικό πρόγραμμα του DiEM25

“Αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά . Γιατί δε θα επαναλάβουμε το λάθος του 2015. Δε θα προσπαθήσουμε να διαπραγματευτούμε τις έξι βασικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα. Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα γίνουν και οι απειλές που σίγουρα θα ακολουθήσουν θα αγνοηθούν.”

Η αρχή της διαφάνειας στη λήψη αποφάσεων των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. και των κρατών αποτελεί στρατηγικό στόχο του DiEM25. Όλοι χειροκρότησαν όταν ο Γιάνης ανέφερε πως

“Δε θα ξανασυμμετάσχουμε σε Eurogroup πίσω από κλειστές πόρτες. Όλες οι διαπραγματεύσεις θα μεταδίδονται με live streaming ώστε να έχει και ο τελευταίος πολίτης εικόνα για το τι προτείνει ο καθένας για πράγματα που αφορούν τη ζωή και το μέλλον του.”

Αμέσως μετά την ομιλία του συνιδρυτή του DiEM25, τα μέλη και οι φίλοι του DiEM25 προχώρησαν στην αυτοοργάνωσή τους. Άνθρωποι που ζούσαν στις ίδιες πόλεις της Βορείου Ελλάδας, μοιράζονταν τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες αγωνίες βρήκαν κοινό τόπο στο DiEM25, γνωρίστηκαν από κοντά και πήραν κουράγιο ο ένας από τον άλλο για να πολλαπλασιάσουν τη δράση και τη δυναμική του DiEM25 στην Ελλάδα.

Κι επειδή αξίζει να προβληματίζεσαι, αξίζει να παλεύεις για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά αξίζει και να διασκεδάζεις, η βραδιά έκλεισε με τη μοναδική μουσική των Cosmicray, τους οποίους και ευχαριστούμε.

















Diem25

Νίκος Μπογιόπουλος


Τίποτα δεν χαρίστηκε. Το δικαίωμα του ανθρώπου να δουλεύει για να ζει και όχι να ζει για να δουλεύει. Το 8ωρο και το δικαίωμα στην ξεκούραση και στον ελεύθερο χρόνο. Το δικαίωμα για μόνιμη, σταθερή, δημιουργική και αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία. Οι Συλλογικές Συμβάσεις, το δικαίωμα της κοινωνικής ασφάλισης, η άδεια, η συνδικαλιστική ελευθερία στους χώρους δουλειάς.

Τίποτα απ’ όλα όσα κατακτήθηκαν εδώ και ενάμιση αιώνα και που σήμερα ο καπιταλισμός τα παίρνει πίσω με «τόκο», δεν χαρίστηκε. Είναι ποτισμένο με αμέτρητο μόχθο, ιδρώτα και αίμα. Τίποτα δεν θα επιστραφεί από μόνο του. Ο,τι κερδήθηκε κι ό,τι χάθηκε, ό,τι κλάπηκε κι ό,τι «επιστραφεί», θα έχει πάνω του την ίδια σφραγίδα: Τη σφραγίδα της θυσίας, της αγωνίας, της ενότητας των εκατομμυρίων εργαζομένων.

Τίποτα απ΄ όλα όσα έμειναν ανεκπλήρωτα και που σήμερα οι «δουλοκτήτες» τα παρουσιάζουν σαν «αδύνατα», δεν θα χαριστεί. Θα είναι ο καρπός μιας αδιάκοπης σποράς αγώνων. Των αγώνων ώστε το νόμιμο και το ηθικό να συμπορευτεί με το δίκιο του εργάτη. Αυτή είναι η μόνη προοπτική που πάνω της μπορεί να φυτρώσει η ελπίδα για τον λαό – εργάτη.

Αν ο λαός παραιτηθεί από αυτή την προοπτική, τότε από την εξέγερση του Σικάγου, από τη ματωμένη Κυριακή του 1905 στη Ρωσία, από τον Μάη του ’36 και τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου, από τον τοίχο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του ’44, θα έχουν απομείνει μόνο οι αγχόνες των εκμεταλλευτών.

Η Πρωτομαγιά δεν είναι απλώς ημέρα μνήμης. Είναι ημέρα υπόμνησης των δυο δρόμων: Ο ένας (σσ: «μονόδρομο» τον αποκαλούν οι μηχανοδηγοί του «οδοστρωτήρα») είναι ο δρόμος εκείνων που γυρίζουν τη ζωή του λαού δύο αιώνες πίσω. Εκείνων που αποφάσισαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε εργαστήριο αγριανθρωπισμού για την εφαρμογή της πιο στυγνής πολιτικής που προσθέτει βάρη, πολλαπλασιάζει τα βάσανα, αφαιρεί δικαιώματα, διαιρεί την κοινωνία.

Ο άλλος δρόμος – λένε οι μηχανοδηγοί του «οδοστρωτήρα» – «δεν υπάρχει». «Δεν είναι ρεαλιστικός». «Είναι δύσκολος». Κι όμως! Ο άλλος δρόμος, η άλλη πορεία, είναι μια πορεία απείρως «ευκολότερη» και – από άποψη αποτελεσμάτων – πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση με τον αδιέξοδο δρόμο των ανυπολόγιστων, μάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες εξαναγκάζεται ο λαός για να βγαίνουν κερδισμένοι οι δυνάστες του. Είτε όταν υπάρχει «ανάπτυξη», είτε όταν έρχεται έρχεται η κρίση.

Η Πρωτομαγιά είναι ένας άσβεστος φάρος που φωτίζει τη δυνατότητα, όπως την κατέγραψε ο ποιητής: Η Γη να γίνει κόκκινη από ζωή κι όχι από θάνατο. Η δυνατότητα αυτή περιγράφεται στα λόγια του Αύγουστου Σπάις. Ήταν τα λόγια με τα οποία ο Σπάις, ένας από τους ηγέτες της εξέγερσης του Σικάγου το Μάη του 1886, απευθύνθηκε στους δικαστές την ώρα που εκείνοι τον έστελναν μαζί με τους συντρόφους του στην αγχόνη:

«Κύριοι δικαστές, αν σκέπτεστε σοβαρά ότι με τις κρεμάλες μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα, που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών προς την εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια, «πτωχοί τω πνεύματι». Σε παρόμοια περίπτωση θα μας κρεμάσετε με το δίκιο σας. Έπειτα, αυτό είναι το καλύτερο που έχετε να κάμετε.

Κρεμάστε μας! Μα να περιμένετε το τέλος. Εάν δεν το βλέπετε, εγώ σας το αναγγέλλω. Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, από όλες τις μεριές σας, θεριεύει μια φωτιά. Το έδαφος σαλεύει κάτω από τα πόδια σας. Βαδίζετε, κυριολεκτικά, επάνω σε μια υπόγεια φωτιά. Θέλετε να την αγνοείτε; Δε θα την αποφύγετε. Θέλετε να απαλλαγείτε, άπαξ διά παντός, από όλους τους «συνωμότες»; Απαλλαγείτε πρώτα από τα αφεντικά της βιομηχανίας, οι οποίοι δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους από το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε. Είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε «αύξηση του εθνικού πλούτου»!

«Εθνικού»! Τι ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε.

Κάνετε κάτι καλύτερο. Καταργήστε τα τρένα, τον τηλέγραφο, τα τηλέφωνα, τα βαπόρια, τον εαυτό σας! Καταργήστε πρώτα από όλα εσάς τους ίδιους! Γιατί; Γιατί εσείς, με τη συμπεριφορά σας, είστε οι πρώτοι πράκτορες της επανάστασης.

Καταργήστε την αρπαγή και τη λεηλασία, Κύριοί μου. Αλλά, αυτή είναι η δουλειά σας. Είναι η ανήθικη αποστολή μιας εκατοντάδας ανθρώπων, οι οποίοι προτιμούν ν’ απολαμβάνουν το παν, χωρίς να κάμνουν τίποτε. Από αυτήν ακριβώς την τάξη πάμε να απαλλαγούμε.

Κοιτάξτε το οικονομικό πεδίο της μάχης. Οι εργάτες έχουν πετσοκοφτεί και εσείς, ω Χριστιανοί μου και καλοί μου και ευγενικοί αστοί, εσείς είστε οι κοινωνικοί γύπες, που τρώνε τη σάρκα των πτωμάτων. Θέλετε να κάνουμε έναν περίπατο στα στενά δρομάκια της πολιτείας αυτής, εκεί όπου περνάνε τις μέρες τους οι αληθινοί δημιουργοί του πλούτου;

Πάμε μαζί στα ανθρακωρυχεία του Χόκιγκ – Βάλεϊ; Δε θα βρούμε ανθρώπους, θα βρούμε κινούμενα πτώματα που άρχισαν να αποσυντίθενται.

Η γενική κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής καθίσταται αναπόφευκτη αναγκαιότητα. Αρχίζει η εποχή του σοσιαλισμού και της παγκόσμιας συνεργασίας. Οι κατέχουσες τάξεις θα απαλλοτριωθούν. Εκείνοι που λένε «τούτο είναι δικό μου», θα τα δούνε όλα κοινά. Αυτό δε θα γίνει για σκοπούς σπεκουλάντικους, θα γίνει για το καλό όλων. Τούτο εδώ δεν είναι όραμα αιθέριο καθώς νομίζετε. Είναι αναγκαιότητα. Είδαμε στην ιστορία πώς ό,τι ήταν ανάγκη να γίνει, έγινε. Αυτό είναι η λογική της ζωής…

Όποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου και της καλοζωίας τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού.

Την ίδια την υγεία των ανήλικων. Με την πολλή εργασία, δολοφονούν τα γυναικόπαιδα. Με την ανεργία σκοτώνουν. Και αυτοί οι άνθρωποι σου λέγονται Χριστιανοί! Γνήσιοι Χριστιανοί!

Εμείς παραβήκαμε τους νόμους σας,για να δείξουμε στο λαό σε τι αποβλέπουν όλοι σας οι θεσμοί: στο να εγκαθιδρύσουν, στη χώρα αυτή, μία ολιγαρχία, όμοια της οποίας σε κτηνωδία, δεν υπάρχει πουθενά στη Γη!

Αν πιστεύετε ότι με το να μας κρεμάσετε θα εξουδετερώσετε το κίνημα των εργαζομένων, το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που σέρνονται στη φτώχεια και στη μιζέρια, περιμένουν τη λύτρωσή τους -αν αυτή είναι η γνώμη σας- τότε κρεμάστε μας!

Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε…».

Πηγή: enikos.gr (1/5/2014)

 BREATH



Ένα τεράστιο Υποκείμενο (το Πνεύμα;) πνέει πάνω από τα ερείπια της Ιστορίας (;) του Λόγου(;) της Συνείδησης (;). Αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, ανοιχτά ερωτήματα διατρέχουν όλο το έργο του Beckett. Πεζογραφία, ποίηση, θέατρο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, κινηματογράφο.

Η «Αναπνοή», στοιχειώδης αναγκαία κίνηση -σήμα ζωής- είναι το πιο σύντομο έργο του, μια πραγματική μονάδα αντίστασης στον ξεχειλωμένο πλουραλισμό της συνείδησής μας.

« Πηγαινέλα » , « Όχι Εγώ, Βήματα », «Τότε Που », « Έ Τζο », « Κομμάτι Μονολόγου », « Κασκάντο », « Καταστροφή », « Φίλμ », « Λίκνισμα », κ.λ.π. Μία λίστα από τα σύντομα έργα του, που κάλλιστα θα μπορούσαν να γεμίσουν το χώρο ανάμεσα στις δύο αυτές ζωτικές κινήσεις.

Μέσα σε δύο αντίθετες παλιρροϊκες, κινήσεις, εισπνοή-εκπνοή, βλέπε γέννηση-θάνατο, συμπυκνώνεται η ζωή και το έργο του. Με τον πιο αφαιρετικό και ριζοσπαστικό τρόπο ο Beckett προσπαθεί να διατυπώνει την αμηχανία και την ανεπάρκεια μας απέναντι στις διαδικασίες της ύπαρξης, της ζωής και της τέχνης.



Με το ίδιο αμήχανο δέος, κάτι περίπου σαν το φόβο κενού που μεγάλωνε από προσωπικές συγκυρίες - συμβάντα - εμπειρίες, και με μία καλή διάθεση μετάλλαξής μας, σταθήκαμεαπέναντι στο αίνιγμα Beckett.



Συντελεστές



Μετάφραση : Άγγελος Σκασίλας

Σκηνοθεσία : Νύσος Βασιλόπουλος

Δραματουργία : Νίκος |Φλέσσας

Παίζουν : Σύλβια Λιούλιου, Μέλπω Κασαπίδου, Άγγελος Σκασίλας

Φωτισμοί : Νύσος Βασιλόπουλος

Κοστούμια : Δημήτρης Παπαθωμάς

Ηχος : Στέλιος Γιαννουλάκης







Από 24 Απρίλίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη, θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168.

Ώρα έναρξης 21.15   τηλ. επικοινωνίας : 210.6460748

Είσοδος : κανονικό 10 Ευρώ, Φοιτητικό 8 Ευρώ, Άνεργοι και Ατέλειες 5 Ευρώ.







    

 Ο Βαγγέλης Γερμανός και η Κρινιώ Νικολάου στο MΠΟΕΜ ART &BAR Σάββατο 6 Μαΐου στις 22:00 σε ένα μοναδικό μουσικό πρόγραμμα που μας ταξιδεύει από τα «Μπαράκια» μέχρι το «Χατήρι».

Οι εξαιρετικοί αυτοί τραγουδιστές και συνθέτες παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο ακουστικό και καλοκαιρινό live, γεμάτο μελωδίες και δυνατές ερμηνείες που θα ξεσηκώσει αλλά και θα συγκινήσει το κοινό. Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει όχι μόνο τις γνωστές επιτυχίες της δισκογραφίας τους αλλά και πρωτότυπες διασκευές από το ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο.



Πληροφορίες:

ΜΠΟΕΜ

Λεωφόρος Καλαμακίου 24, Άλιμος Αθήνα

Τηλέφωνο Κρατήσεων: 2130442700

Ώρα:22:00

Oι ασκήσεις θανάτου το θεατρικό έργο του Χρήστου Ναούμ είναι μια κωμωδία που θέμα της έχει την εξαπάτηση και την υπονόμευση του θανάτου από τον έρωτα. Τελετάρχες κηδειών, ντιζέζ ,υπηρέτριες, θεούσες και απατημένες τραβεστί στριμώχνονται σε σκάλε κρύβονται σε μπαούλα, κρεμάστρες και φέρετρα πασχίζοντας να παρατείνουν όσο γίνεται περισσότερο την ηδονή και την εξουσία. Απρόβλεπτες καταστάσεις τους αναγκάζουν να συνυπάρξουν αλλά όχι   να αγαπηθούν, εξαρτημένοι καθώς είναι ψάχνουν τρόπο διαφυγής αλλά δεν βρίσκουν παρά μόνο στον φθηνό έρωτα και στο ακριβό χρήμα. Μια απολαυστική σάτιρα που στόχο έχει να μας απελευθερώσει από το φόβο όχι μόνο του θανάτου αλλά και του απαγορευμένου έρωτα… Μια παράσταση γεμάτη ευρήματα, μουσική, χορό τραγούδι με το καλλιτεχνικό βλέμμα της Εύης Δημητροπούλου που σκηνοθετεί με κέφι μια ικανή ομάδα νέων αλλά και έμπειρων ηθοποιών.



Οι συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία & Μουσική επιμέλεια | Έυη Δημητροπούλου

Σκηνικά – Κοστούμια | Γιώργος Παναγιάρης

Χορογραφίες | Ναλίνη Σπαθαράκη

Βοηθός Σκηνοθέτη |Βασίλης Γκούφας

Δημόσιες Σχέσεις | Άντζυ Νομικού

Trailer παράστασης | Σπουδαστές του ΔΙΕΚ ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ

Φωτογραφίες | ΚορίναΓιαλίδου

Παίζουν οι ηθοποιοί

Τατιάνα Μελίδου | Ντενίζ

Δημήτρης Μπούρας | Νταμίρα

Βασίλης Τριανταφύλλου | Ερρίκος

ΝαταλίΤσάβεζ | Τερέζα – Αθανασία

Δώρα Χουρσανίδου | Βερεσές

Φιλική συμμετοχή : Ελισάβετ Σταυρίδου | Τζος



Μέρες & ώρες παραστάσεων

Παρασκευή 23:00 | Σάββατο 21:00 | Κυριακή 21:00

Τιμές εισιτηρίων

10€ κανονικό |7€ συνταξιούχοι – φοιτητές | 5€ ατέλεια

Διάρκεια παράστασης | 75’ χωρίς διάλειμμα

Έναρξη παραστάσεων | Παρασκευή 21 Απριλίου στις 23:00

& για λίγες παραστάσεις  

Πολυχώρος Τέχνης & Έκφρασης +Αίσθημα

211 406 18 30

Αθηνάς 30, Μοναστηράκι

Τηλ. Επικοινωνίας : 6946 105 520

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η καυστική σάτιρα του διάσημου Αυστριακού καμπαρετίστα Georg Kreisler, παρουσιάζεται από τις 4 Μαϊου και μόνο για 4 παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, με την Κατερίνα Γιαμαλή στον ομώνυμο ρόλο.



Παραστάσεις

4, 5, 6, 7 Μαϊου 2017 | Ώρα 21.00



Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Πειραιώς 206 | Τ: 210 341855 | www.mcf.gr

Εισιτήρια: Προπώληση: 8,00€, Γενική είσοδος 12,00€, φοιτητικό, ανέργων 10,00€



video teaser:https://www.youtube.com/watch?v=DpiqHJmBIYE



Απόψε: LolaBlau. Ένα εξαιρετικό όχημα για μία σόλο ηθοποιό και έναν πιανίστα.



H καριέρα μιας νεαρής Εβραίας ηθοποιού, που ξεκινά στη Βιέννη το 1938, λίγες στιγμές πριν την προσάρτηση της Αυστρίας στο Γ΄ Ράιχ. Από την Ελβετία μέχρι την Αμερική και από τα πρώτα της βήματα ως την πραγματοποίηση του ονείρου της να γίνει μία μεγάλη σταρ. Η συνειδητοποίηση της ψευδαίσθησης και η συντετριμμένη επιστροφή της στη μεταπολεμική Βιέννη, για να ανακαλύψει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.



Μια ιστορία τρυφερή και σκληρή, ειπωμένη μέσα από 20 τραγούδια καμπαρέ, κωμικά και τραγικά. Τραχιά σκετς, πολιτικά αστεία και μουσικές της εποχής που προσδίδουν ένα ξάφνιασμα ειρωνείας και μια γερή γροθιά στο στομάχι.



Τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα μέσα από τη μικρή ζωή της ηρωίδας.



Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στις 17 Οκτωβρίου 1971

στο Μικρό Θέατρο του προαστίου Josefstadt της Βιέννης



***



Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου.

Απόδοση στίχων τραγουδιών Κατερίνα Γιαμαλή – Κοραλία Σωτηριάδου

Σκηνοθεσία: Michael Seibel

Σκηνικά - Κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά

Επιμέλεια κίνησης: Όλγα Σπυράκη

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Video: Χρήστος Καρτέρης



Επί σκηνής

Lola Blau: Κατερίνα Γιαμαλή

Πιάνο: Τάσος Σπηλιωτόπουλος



Φωνές: Θυρωρός(Κος Νόβακ): Δημήτρης Λάλος

               Ξενοδόχος(Κος Φίνι): Χρήστος Σαπουντζής

               Σιδηροδρομικός: Α.Π Βαγιανός

                Jack Wood,Κονφερασιέ: Γρηγόρης Σταμούλης

               Κος Μπέργκερ: Κώστας Καζάκος

Εκφωνητής Δελτίου Ειδήσεων: Βαγγέλης Χαλκιαδάκης

               Κος Σμίτ: Michael Seibel



Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

O Γκέοργκ Φράντς Κραϊσλερ (1922—2011) γεννημένος στη Βιέννη από Αυστριακούς γονείς μετανάστευσε μαζί με την οικογένειά του εξαιτίας της εβραϊκής του καταγωγής στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Εθνικοσοσιαλιστές το 1938 στην Αυστρία. Το 1943 απέκτησε την Αμερικανική υπηκοότητα, ενώ το 1955 επέστρεψε από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στην Ευρώπη. Ασχολήθηκε με το θεατρικό είδος της επιθεώρησης και από τα νεανικά του χρόνια κέρδιζε τα προς το ζην ως ποιητής, συνθέτης και ερμηνευτής επιθεωρησιακών έργων. Όμως, εναντιωνόταν στον χαρακτηρισμό του δημιουργού και τραγουδιστή θεατρικών επιθεωρήσεων, όπως και σε αυτόν του Αυστριακού πολίτη: «Σε καμία περίπτωση δεν είμαι Αυστριακός. Από το 1943 είμαι Αμερικανός υπήκοος, μολονότι ο Κλίντον ποτέ δεν μου ευχήθηκε και δεν με συνεχάρη στα γενέθλιά μου.» Η καριέρα του ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έγινε δημοφιλής στον γερμανόφωνο χώρο με τα τραγούδια του όπως Tauben vergiften(Φόλα στα περιστέρια), Der Tod, das muss ein Wiener sein(Ο θάνατος πρέπει να είναι Βιεννέζος) καιWie schön wäre Wien ohne Wiener(Πόσο όμορφη θα ήταν η Βιέννη χωρίς τους Βιεννέζους). Με το βαθυστόχαστο, μαύρο χιούμορ του και με τα λεκτικά του αστεία διαμόρφωσε και σφράγισε ως ερμηνευτής και δημιουργός αρκετών έργων τη γερμανόφωνη μουσική επιθεώρηση της εποχής του.Τα θέματα που απασχολούσαν τον Kreisler αφορούσαν σε καταστάσεις που έπρεπε και ο ίδιος να αντιμετωπίσει και από τις οποίες πολλές φορές είχε πληγεί: Ο Εθνικοσοσιαλισμός, η μεταπολεμική πολιτική αποκατάσταση ή η απουσία της, η προσφυγιά, ο διωγμός και η πολιτιστική μικρόνοια. Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται και η συνεχής δηκτική και κριτική αντιπαράθεσή του με τη γενέτειρά του τη Βιέννη σε συνάρτηση με το αίσθημα του απάτριδος.Το 1996 συνέταξε μία ανοιχτή επιστολή με αποδέκτη τους πολιτικούς εκπροσώπους της Αυστρίας, στην οποία κατέγραψε τις θέσεις του και τα αισθήματά του σχετικά με τον πολιτιστικό αποκλεισμό του.  

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ:

Από τον Μάη του 1886, στο Σικάγο, την πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (Αθήνα – 1893), τον ματωμένο Μάη (Θεσσαλονίκη – 1936), την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή μέχρι και το μέλλον…Γιατί η Ιστορία δεν τελείωσε. Το μέλλον των ανθρώπων δεν είναι καταδικασμένο στη βαρβαρότητα.     

  Γιατί «…η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή / που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. / Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα./ Τις πιο όμορφες μέρες,/ τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα…» (Ναζίμ Χικμέτ).

Μια θαυμάσια μέρα…

 «Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ο δυνατός ήλιος (…) Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο, είπε ο Σπάις, δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση (…) Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε…» (Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, Ρ. Ο. Μπόγιερ – Χ. Μ. Μορέ, μετφ: Αθηνά Παναγουλοπούλου, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 152-155).

  Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας το 1884 είχε αποφασίσει πως εάν οι εργοδότες δεν αποδέχονταν το αίτημα του οκτάωρου θα πραγματοποιούσε πανεργατική απεργία την 1η Μάη του 1886.

  Στις 3 του Μάη, έξι εργάτες δολοφονήθηκαν και 30 τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία πυροβόλησε σε μεγάλη συγκέντρωση έξω απ’ το εργοστάσιο «Μακ Κόρμικ», στο Χάρβεστερ. Τα συνδικάτα καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επόμενη μέρα στην πλατεία Χαϊμάρκετ.

  130 αστυνομικοί με επικεφαλής έναν γνωστό αξιωματικό, διώκτη των εργατών, επιτέθηκαν στη συγκέντρωση. Κάποιος, που έμεινε άγνωστος, πέταξε μια βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες και πολλοί άλλοι εργάτες τραυματίστηκαν.

  Η αστυνομία συλλαμβάνει εργατικά στελέχη και οκτώ παραπέμπονται σε δίκη. Οι 4 (Α. Σπάις, Α. Φίσερ, Τζ. Ενγκελ, Α. Πάρσον) καταδικάζονται σε απαγχονισμό και τους κρεμάνε στις 11 του Νοέμβρη του 1887.



«Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε»

  Τα λόγια με τα οποία ο Αύγουστος Σπάις απευθύνθηκε στους κατηγόρους τους παραμένουν ζωντανά:

  «Είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε «αύξηση του εθνικού πλούτου»!«Εθνικού»! Τι ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε.

  (…)Όποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου και της καλοζωίας τους. Λίγο τους ενδιαφέρει.
Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού.

  (…)Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες.
Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε…».

«Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι…»

  «…Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα, / μόν’ ήρθαν μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι. Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλους / κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος…» (Κώστας Βάρναλης – Πρωτομαγιά 1944).



   «Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί./Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας σημαίες -/ η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο. / Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα. / Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες / αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον./ Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς να ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς / μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: αν η ελευθερία / δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας» (Γιάννης Ρίτσος, «Σκοπευτήριο Καισαριανής»).

  Οι εφημερίδες της εποχής δημοσίευσαν την εντολή:

 «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:
1.Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μάη 1944.
2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωριών. Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.Ο στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδος».

  Οι «εθελοντές» δεν ήταν τίποτα άλλο από ταγματασφαλίτες.

  Ο Θέμος Κορνάρος έγραψε: «Ο διοικητής του Χαϊδαρίου (σ.σ. του στρατοπέδου όπου ήταν φυλακισμένοι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές της Αντίστασης) δεν είχε κανένα δικαίωμα ν’ αλλοιώσει τη σύνθεση του καταλόγου. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ν’ αντικαταστήσει έναν ορισμένο αριθμό ονομάτων με άλλα(…) Ο διοικητής απάν’ στη βιάση του φώναξε το επίθετο του Ναπολέοντα (…)Οχι. Οχι εσύ Ναπολέων(…) Το στρατόπεδο αναταράσσεται.

  Ως ετούτη τη στιγμή αιτία της αναταραχής είναι η αγωνία και ο φόβος για τη ζωή του «Παιδιού». Ο Ναπολέων απαντά στο διοικητή. Κι όλα τα αυτιά είναι τεντωμένα και αφουγκράζονται. Οσοι ξέρουν γερμανικά μεταφράζουνε την ίδια στιγμή τα λόγια του: Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή μόνο με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλον κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!…

  Το στρατόπεδο ξεχνά τον κανονισμό, ξεχνά τη θέση του, ξεπερνά κάθε όριο πειθαρχίας και χειροκροτά σαν ηλεχτρισμένο την αποκάλυψη. Την κρυμμένη ψυχή της Ελλάδας που κάνει την παρουσία της. Οι Γερμανοί σαστίζουν, κοιτάζονται και σα νευρόσπαστα χτυπούνε τα τακούνια και στέκονται προσοχή!…».

«Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος»

 Ο Ναπολέων Σουκατζίδης στο δρόμο για το εκτελεστικό απόσπασμα γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου». Στην αρραβωνιαστικιά του: «Η τελευταία σκέψη μαζί σου. Θα ‘θελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Να βρεις σύντροφο άξιό σου και άξιό μου». Το ίδιο δωρικά και τα γράμματα των άλλων ηρώων. Ο Ηπειρώτης δάσκαλος Κώστας Τσίρκας: «Πρωτομαγιά. Γεια σας, όλοι πάμε στη μάχη».

  Ο εργάτης μεταλλουργός Σάββας Σαββόπουλος: «Ας μάθει όλη η Ελλάδα, δε χάσαμε την πίστη μας στην τελική νίκη της Σοβιετικής Ενωσης… Καμία δύναμη δε θα τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει. Καλώ τον αδελφό μου με σκληρή δουλιά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό που έκανε με τη δήλωση και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ».

  Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές». Ο Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». Ο νεαρός Δημήτρης Σοφής από την Πεντέλη με μόλις οκτώ λέξεις: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».

  Ηταν, έγραψε ο Νίκος Καραντηνός, «μέρα μουντή πνιγμένη στην ομίχλη. Λένε όσοι τη ζήσανε, πως το πρωινό εκείνο πνιγόσουν. Δεν ανάσαινες. Ηταν Δευτέρα. Ηταν Πρωτομαγιά του 1944. Και το ημερολόγιο έλεγε πως ο ήλιος θα ‘βγαινε στις 5.33΄… Από την Κυριακή κιόλας το ρολόι της ζωής για 200 παλικάρια είχε αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση.

  Ηταν 200 αντιφασίστες. Δεσμώτες όλοι της Ακροναυπλίας κι εξόριστοι της Ανάφης, που η μεταξική δικτατορία τους είχε παραδώσει στους χιτλερικούς. Μια τραγωδία με 200 πρωταγωνιστές… Από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη ως το νεολαίο το Σοφή.
Η πρώτη πράξη γράφτηκε χαράματα, στο Χαϊδάρι. Στο προσκλητήριο του θανάτου. Με την ιαχή της λευτεριάς. Κι η άλλη, όλο το πρωινό, στην αδούλωτη γειτονιά της Καισαριανής: Το Σκοπευτήριο.

  (…) Ο Στέλιος Φραγκίσκος, Ακροναυπλιώτης, θυμόνταν: «Τέτοιο δράμα, τέτοια μέρα η Καισαριανή δεν την ξανάζησε. Περιμένοντας να ακούσει 10 φορές την ομοβροντία και δέκα φορές τις χαριστικές βολές, που τις διέκοπταν τα τραγούδια κι οι ζητωκραυγές των μελλοθάνατων».

  (…) Η Μαίρη Παρασκευοπούλουήταν τότε 14 χρόνων. Είχε βρεθεί σε μια ταράτσα. Και καθώς θυμάται κόντευε μεσημέρι. Ηταν η ταράτσα του αστυνομικού Θάνου. Από εκεί με τα κιάλια παρακολουθούσαν. Διέκρινες μια ομάδα να σηκώνει τα χέρια. Είδε τα χέρια ψηλά με τ’ άσπρα πουκάμισα. Και είχε καρφωθεί στη μνήμη της η κραυγή και μια ριπή: Αδέλφια Γεια σας. Και με το Γεια σας η ριπή. Κι αμέσως μετά οι χαριστικές βολές».

  Το ΕΑΜ, λίγες μέρες μετά, σε ανακοίνωσή του γράφει για τις «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΘΗΝΑΙΟΣ»:

  «… Η φρικώδης και πρωτάκουστη τρομοκρατία που εξασκεί στην Ελλάδα ο καταχτητής με τη βοήθεια γερμανοράλληδων δεν είναι στην ουσία αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ εδώ και στην ύπαιθρο. Αυτό είναι απλή δικαιολογία. Γίνεται για να τρομοκρατηθεί ο λαός να σταματήσει την αντίστασή του και να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι οι καταχτητές την επιστράτευση και τη ληστεία του τόπου μας.

 (…) Η στιγμή είναι κρίσιμη. Αν σκύψουμε το κεφάλι είμαστε χαμένοι. Τα θύματα του αγώνα είναι πολύ λιγότερα από τα θύματα της επιστράτευσης, από τα θύματα της πείνας. Οι κρεμασμένοι και τουφεκισμένοι ήρωες, τα καμένα μας χωριά φωνάζουν. Μην αφήστε τη θυσία μας να πάει χαμένη! Μην υποταχθείτε! Αγωνιστείτε για να μη γίνει η επιστράτευση. Αγωνιστείτε για τη ζωή σας. Εκδικηθείτε μας. Αγωνιστείτε για να σταματήσουν οι σφαγές».

Ο ματωμένος Μάης του 1936

 Θεσσαλονίκη 1936. Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, της Ξάνθης, της Δράμας και της Καβάλας κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Στην απεργία πήραν μέρος 40.000 καπνεργάτες. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν συγκρούσεις.



 Στις 9 του Μάη οι χωροφύλακες αρχίζουν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών. Οι αυτοκινητιστές είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης στην Εγνατία. Για να αμυνθούν στήνουν οδοφράγματα.

  Οι χωροφύλακες χτυπάνε «στο ψαχνό». Πρώτος νεκρός ο Τάσος Τούσης.
Ακολουθούν άλλοι τέσσερις. Αντί για σημαίες υψώνονται μαντίλια βουτηγμένα στο αίμα. Οι διαδηλωτές φωνάζουν: «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά».



 Λίγο πιο πέρα οι χωροφύλακες πυροβολούν άοπλο πλήθος. «Απολογισμός»: 20 νεκροί, 300 τραυματίες. Το απόγευμα γίνεται νέα διαδήλωση, τη νύχτα η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις από τη Λάρισα και τέσσερα αντιτορπιλικά.

 Την επόμενη μέρα η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός παλλαϊκός ξεσηκωμός. Στο νεκροταφείο συγκεντρώνονται 150.000 άνθρωποι. Στις 11 του Μάη κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 του Μάη πανελλαδική απεργία. Οι καπνέμποροι υποχωρούν στις περισσότερες οικονομικές διεκδικήσεις. Η κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να ικανοποιήσει τα πολιτικά αιτήματα.




Ο Γιάννης Ρίτσος (γεννήθηκε, σαν σήμερα, την Πρωτομαγιά του 1909), συγκλονισμένος απ’ τα γεγονότα, γράφει τον «Επιτάφιο».
Στις 10 του Μάη ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει τη συγκλονιστική φωτογραφία, όπου απεικονίζεται μια μάνα να θρηνεί καταμεσής του δρόμου το νεκρό παιδί της. Ο νεκρός είναι ο Τάσος Τούσης.

Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

 Αθήνα 1893. Στις 2 του Μάη του 1893 γιορτάστηκε πρώτη φορά η Πρωτομαγιά στην Ελλάδα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Εγκρίθηκε ειδικό ψήφισμα με αιτήματα το 8ωρο, την κυριακάτικη αργία, τη σύνταξη. Επιδόθηκε στη Βουλή αλλά ο πρόεδρός της το παρουσίασε χλευαστικά στους βουλευτές. Ο Καλλέργης, εξοργισμένος, προσπάθησε να το διαβάσει απ’ το δημοσιογραφικό θεωρείο, όπου βρισκόταν. Αμέσως πιάστηκε και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Κρατήθηκε και παραπέμφθηκε στο πλημμελειοδικείο, όπου καταδικάστηκε σε 10 μέρες φυλάκιση.

***

 Πηγές: Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, Ρ. Ο. Μπόγιερ – Χ. Μ. Μορέ), μετφ. Αθηνά Παναγουλοπούλου ,εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (1890-1999), Δημήτρης Λιβιεράτος, εκδόσεις Προσκήνιο – Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ Τόμος, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Θέμος Κορνάρος, «Το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου», χαρισμένο στη μνήμη του εθνικού ήρωα Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Νεοελληνικές Εκδόσεις, Αθήνα, 1963 – «Γράμματα και μηνύματα εκτελεσμένων πατριωτών», εκδόσεις Κέδρος, 1974 – Νίκος Καραντηνός, «Ο λαός της Καισαριανής ξαναθυμάται τους 200», «Ριζοσπάστης», 27 Απριλίου 1980 –  «Ριζοσπάστης».

  Το χαρακτικό για τους 200 της Καισαριανής είναι έργο του Τάσσου.

  Σημείωση: Τηρείται η ορθογραφία των πρωτότυπων κειμένων.




Από imerodromos 1 ΜΑΪΟΥ 2016

Από Σάββατο 6 Μαΐου έως Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

| κάθε Σάββατο και Κυριακή | 21:00

10 €, 8 € (φοιτητικό, άνω 65), 5 € (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ)


Μουσική παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Ηλία Πούλου Τασκένδη / Εξόριστες μνήμες και στο αφήγημα του Δημήτρη Αλεξάκη Πόλεμος Τοπίων, σε σκηνοθεσία της Irène Bonnaud.


Βασισμένο σε συνεντεύξεις μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού που μεταφέρθηκαν τον Οκτώβριο του 1949, μετά το τέλος του ελληνικού εμφυλίου, στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, το βιβλίο του Ηλία Πούλου Τασκένδη / Εξόριστες μνήμες χαράζει μια ψυχογεωγραφία μέσα από φωνές και πρόσωπα, όπου αναμειγνύονται η μικρή με τη μεγάλη Ιστορία, η προσωπική με την πολιτική ζωή, το ενδόμυχο με το συλλογικό.



Με αφετηρία το βιβλίο του Ηλία Πούλου και το αφήγημα του Δημήτρη Αλεξάκη Πόλεμος Τοπίων, δύο κείμενα που πρώτη φορά παρουσιάζονται επί σκηνής, η γαλλίδα σκηνοθέτις Irène Bonnaud αποδίδει αυτή την ευαίσθητη γεωγραφία μέσα από μια μουσική παράσταση, ανάμεσα στην προφορική ποίηση, τη συναυλία και το θέατρο-ντοκουμέντο, παραπέμποντας τόσο στο ίδιο το γεγονός του εμφυλίου όσο και στη μνήμη του.



Επί σκηνής, οι πρωταγωνιστές διασχίζουν ένα χώρο που βρίσκεται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, συναντώντας τα φαντάσματα και τις μουσικές της εποχής, μελωδίες ηπειρώτικες, ρεμπέτικες, ρώσικες... Αυτοσχεδιάζοντας, επιστρέφουν πάντα στον εαυτό τους, στους ήχους και στην πραγματικότητα του παρόντος.



Με τους: Φωτεινή Μπάνου (ερμηνεία/τραγούδι), Μιχάλη Καταχανά (βιόλα), Βασίλη Τζαβάρα (κιθάρα, loops).

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος | φωτογραφίες: Ηλίας Πούλος | κατασκευή σκιών: Άθως Δανέλλης | τεχνικός παράστασης: Γιάννης Ζέρβας | video art: cοm.odd.or| φωτογραφίες παράστασης: Δημήτρης Αλεξάκης

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά




Μια συμπαραγωγή του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων, της Comédie de Reims (Festival Scènes d’Europe) και της La Commune CDN d’Aubervilliers. Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος.
ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΝ

Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α

Κυψέλη

213 00 40 496

69 45 34 84 45

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

site|facebook|instagram|twitter

ΠΡΟΣΒΑΣΗ

με αυτοκίνητο: εύκολο παρκάρισμα|με λεωφορείο (στάση Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8|με τρόλεϊ (στάση Καλλιφρονά): 3, 5, 11, 13, 14|(στάση Πλατεία Κυψέλης): 2, 4|με ΗΣΑΠ: Άγιος Νικόλαος (12 λεπτά με τα πόδια)

4, 5, 6 &7 Μαΐου, στις 21:00



Πώς διαμορφώνονται έξι work in progress έργα μέσα από την καλλιτεχνική συνομιλία.

Στην 3η πλατφόρμα έξι καλλιτέχνες δημιουργοί έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να αναπτύξουν διάλογο επί του έργου τους με έξι επιλεγμένους καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών: τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, την Ίρις Καραγιάν, τον Ευριπίδη Λασκαρίδη, τη Σοφία Μαυραγάνη, τον Αλέξανδρο Μιστριώτη και την Αργυρώ Χιώτη.

Ο Φίλιππος Βασιλείου, ο ΙάσοναςΔαμοράκης με την Αγγελική Αναργύρου, η Μαρκέλλα Δεμερτζή με την Μαρία Παπαδοπούλου, ο Στράτος Μπιχάκης, η Εύα Παπαδοπούλου και οι ReCompulsiveBehaviours (Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα) διατρέχουν τους τελευταίους μήνες την καλλιτεχνική τους αναζήτηση με την πολύτιμη συνδρομή των συνομιλητών τους, μέσα από μία σχέση εμπιστοσύνης και δημιουργικής ανταλλαγής. Ανά τακτά διαστήματα, με συναντήσεις feedback και διαλόγου με ολόκληρη την πλατφόρμα, οι καλλιτέχνες δημιουργοί εξελίσσουν το έργο τους.

Η ενσάρκωση του ανοιχτού και ελεύθερου πεδίου αυτής της αλληλεπίδρασης συμβαίνει, δίνοντας χώρο στους δημιουργούς να συνδιαλέγονται τόσο μεταξύ τους όσο και με άλλους καλλιτέχνες, ανταλλάσσοντας ιδέες και ερεθίσματα για το έργο τους.

Η Mēta συνεχίζει τη δημιουργική της πορεία, με την 3η Πλατφόρμα Παραστατικών Τεχνών, που θα παρουσιαστεί από τις 4 ως τις 7 Μαΐου στο Θέατρο ΠΟΛΗ, με παράλληλη σχετική έκθεση, που αφορά ολόκληρη τη διαδικασία σύλληψης και δημιουργίας των έργων.



Η κεντρική ιδέα της Mēta

H Mētaαποτελείμια πλατφόρμα καλλιτεχνών, οι οποίοι καλούνται να συμπράξουν, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία σειράς παραστατικών έργων. Η γενεσιουργός ιδέα βασίζεται στην ανάγκη ώθησης νέων καλλιτεχνών στη σύμπραξη, με βασικό άξονα τη διεύρυνση των δημιουργικών οδών και του σύγχρονου καλλιτεχνικού πεδίου. Η επίτευξη αυτής της ιδέας πραγματοποιείται μέσω της αλληλεπίδρασης διαφορετικών τεχνών και καλλιτεχνών, προωθώντας μια αντίληψη ολιστικής προσέγγισης του σύγχρονου παραστατικού έργου, ανεξαρτήτως είδους. Πρόκειται για αλληλεπίδραση που εμπλέκει τον χορό, το θέατρο, τη μουσική και τις καλές τέχνες. Η Mētaείναι μία διαδικασία σε εξέλιξη που αποσκοπεί να αποτελέσει το έναυσμα και για άλλες τέτοιου είδους πρωτοβουλίες.

Το όλο εγχείρημαδενέχεικερδοσκοπικόχαρακτήρακαιλειτουργείυπότηνομικήυπόστασητηςTripodium AMKE.





Καλλιτέχνες Δημιουργοί:Φίλιππος Βασιλείου, ΙάσοναςΔαμοράκης και Αγγελική Αναργύρου, Μαρκέλλα Δεμερτζή και Μαρία Παπαδοπούλου, Στράτος Μπιχάκης, Εύα Παπαδοπούλου, ReCompulsiveBehaviours (Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα)





Συνομιλητές Καλλιτέχνες:Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Ίρις Καραγιάν, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Σοφία Μαυραγάνη, Αλέξανδρος Μιστριώτης, Αργυρώ Χιώτη









Συντελεστές Mēta – Ομάδα Υποστήριξης και Επιμέλειας της Διαδικασίας:

Επιμελητής της Πλατφόρμας: Γιώργος Δεληγιάννης Σιώρας

Βοηθός Επιμελητή: Γιάννης Πεδιαδιτάκης

Εικαστικός, Υπεύθυνη Σκηνής: Ιωάννα Πλέσσα

Εικαστικός, Δραματουργός: Αλέξανδρος Μιστριώτης

Χορογράφος: Ίρις Καραγιάν        

Αρχιτέκτονας-Σκηνογράφος: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

Μουσικός-Σοπράνο: ΜάιραΜηλολιδάκη

Μουσικοσυνθέτης, SoundDesigner: Μηνάς Εμμανουήλ

Εικαστικός, Υπεύθυνη Φωτισμού: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Επιμέλεια Φωτισμού: Ζωή Μολυβδά- Φαμέλη



Εικαστικός, CostumeDesigner: Βίβιαν Μεσσήνη 



Επιμέλεια Κειμένων: Κατερίνα Χάλκου



Γραφιστική Επιμέλεια: Βασίλης Παπαδάτος

Δημιουργία Ιστοσελίδας: ΠαναγιώτηςΔελλαμάνης

Συντονισμός Παραγωγής: Νεφέλη Γιώτη

Εκτέλεση Παραγωγής: Κατερίνα Κώτσου

Βοηθοί Παραγωγής: Ελένη Κοκκίνου, Νίκος Μακρογιαννάκης

Επικοινωνία, Προώθηση: Ιωάννα Ιακωβίδη







Περισσότερες Πληροφορίες για τη Mēta:

http://platformameta.com/

VideoTeaser

https://www.facebook.com/platformameta/

Facebook Event





ΘέατροΠΟΛΗ (http://www.politheatro.gr/)

Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 Πλατεία Βικτώριας (δίπλα στον ηλεκτρικό)

Τηλεφωνικές Κρατήσεις: 6938446793

4 – 7 Μαΐου, στις 21:00

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ γενική είσοδος / 8 ευρώ μειωμένο

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ιωάννα Ιακωβίδη

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. / Τηλ: 6942611792



Χορηγοί Επικοινωνίας



www.artplay.gr

www.popaganda.gr

www.dancetheater.gr

www.dancepress.gr

www.culturenow.gr

www.artcoremagazine.gr

Με την υποστήριξη:



και της Επαγγελματικής Σχολής Χορού Άννα Πέτροβα.

Τρίτη 2 Μάιου 2017 στην Ertopen - radio 106,7 στις 22:00 το βράδυ.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να μεταβάλλεται σε ήρωα όταν εκτελέσει μια υπερβατική πράξη. Μια πράξη που μπορεί να του στοιχίσει ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Γιώργος Μωράκης. Ο φρουρός του Αλέκου Παναγούλη στο Μπογιάτι, που τον βοήθησε να αποδράσει από τη φυλακή τα χρόνια της χούντας, τον Ιούνιο του 1969.
Με αφορμή τον θάνατο του Αλέκου Παναγούλη την Πρωτομαγιά του 1976, η εκπομπή On the third day στην ΕΡTopen  με τον Γιώργο Μουργή,δεν ξεχνά τον τελευταίο ήρωα της νεότερης ιστορίας του τόπου μας.
Τηλεφωνικά παρεμβαίνει ο ανεξάρτητος βουλευτής Στάθης Παναγούλης, αδελφός του Αλέκου.